Auto-rijles met "Fleur en Fijn"

- "Oh, U bent eigenwijs?", zei hij, de rijles-instructeur waar ik voor het eerst mee ging auto-lessen na mijn infarct. "..Dan kunnen we er wel bijna mee ophouden", ging hij vervolgens verder. Inwendig witheet werd ik, maar ik laat me niet direkt in de kaart kijken, dat kan altijd nog. Natuurlijk ben ik tamelijk eigenwijs, alhoewel ik het liever "kritisch" noem. Kritisch zijn is een sterke eigenschap, sterker nog, ik moet kritisch zijn als ingenieur lucht- en ruimtevaart-techniek. Als wij ingenieurs zouden zeggen "och laat maar, het zal wel goed zijn", dan zouden er heel wat meer vliegtuigen uit de lucht komen, maar dat terzijde.

Goed, dat was dus het autorijden. Voor het eerst na 9 maanden van afzien en ziekenhuizen had ik me verheugd om dat weer langzaam te kunnen gaan doen. Natuurlijk is mijn rechterhand nog een beetje ongevoelig, dus ik was ietwat aan het "klooien" met de versnellingspook en ook was het koppelen en gas geven nog niet op elkaar afgestemd met mijn benen. Maar wat schetst mijn verbazing? "Misschien moet U maar een automaat nemen, dat schakelen gaat nooit lukken!" Dit wist hij me te verzekeren, nu na 9 maanden geen auto te hebben gereden, in een vreemde auto, een ander merk dan wat ik gewend ben, en nog wel nu ik nog niet eens de straat uit was. Ondanks mijn inwendige woede bleef ik wonderwel kalm, heb hem verder min of meer genegeerd, deze "Mr Fleur en Fijn" uit Hellevoetsluis. Ik zal verder zijn naam maar niet noemen. Het enige wat ik wilde was tenslotte dat ik uiteindelijk weer kon gaan autorijden deze middag. En verder is van scherpe repliek dienen tamelijk moeilijk voor me als het aan komt met praten, want ik praat door mijn hersen-infarct toch nog steeds langzaam en zeker in dit soort situaties kan ik de goede woorden niet direkt vinden.


Het ging, na het uitvinden van het goede gevoel, na 10 minuten eigenlijk prima, merkte ik. Natuurlijk had Mr Fleur en Fijn van allerlei opmerkingen over mijn ietwat al te relaxte houding met mijn armen, maar misschien is er iets ingesleten na 1 miljoen kilometer autorijden door heel Europa en Amerika in mijn carriere? Ik vond het belangrijkst dat ik het inschatten van het verkeer weer kritisch wilde bekijken, en dan ook met flink wat drukte op de autosnelweg in plaats van op mijn fiets in een landweggetje. Af en toe had ik problemen met de versnellingspook, waar ik af en toe naar de 5e in plaats van de 3e versnelling schakelde. Toen ik de rij-instructeur vertelde dat deze pook anders was, heeft meneer dat "nog nooit gezien, en kon het zich niet voorstellen". Ik ben gewend aan mijn Renault Megane Scenic, die een pookje recht vooruit horizontaal heeft, in plaats van de pook verticaal in de middenconsole bij een Mercedes. Blijkbaar heeft de rij-instructeur nog nooit andere auto's gehad.. Hmm.

Uiteindelijk heb ik met veel plezier gereden, voor het eerst weer. Overal dwars door de drukte, autowegen ("ja meneer, het is 80"), snelwegen, tunnels, enzovoort. Zonder ongelukken zelfs :) Ik wil nog een keertje rijden, puur om het zeker te weten, voordat ik de mallemolen misschien inga qua CBR (wellicht test het CBR mijn verkeers-inschattingsvermogen). Maar dat plezier met autorijden had helemaal niets te maken met deze betweterige bullebak. Ik zal hem nooit en te nimmer aanbevelen bij CVA-patienten, sterker nog, ook mijn kinderen ga ik nooit bij hem laten lessen wanneer ze de leeftijd hebben om te gaan autorijden! Dan weer was ik blijkbaar te relaxed, dan weer te voorzichtig, wat wil je nu? Ik voelde me net weer 20, als een eigenwijze schooljongen behandeld. Al die arme kinderen in Hellevoetsluis die met hem te maken krijgen.. Weest gewaarschuwd voor "Mr. Fleur en Fijn"!

Nils